ಕಾರ್ನರ್ ಸೀಟಿನ ಕಥೆಗಳು

ಕಾರ್ನರ್ ಸೀಟಿನ ಕಥೆಗಳು

ಮಧ್ಯಂತರ

ತೆರೆಯ ಮೇಲೆ ಮಧ್ಯಂತರ ಎಂಬ ಅಕ್ಷರಗಳು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆ, ಅಂಟಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಪ್ರೇಮಿಗಳ ಮಧ್ಯ - ಅಂತರವೂ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. ದೀಪಗಳು ಹೊತ್ತಿಕೊಂಡವು. ಸಿನಿಮಾ ಅಷ್ಟೇನೂ ಚೆನ್ನಾಗಿರದಿದ್ದರಿಂದ ಇದ್ದವರು ಕೆಲವೇ ಜನ. ಅದರಲ್ಲೊಂದಿಬ್ಬರು ಮೇಲೆದ್ದು ನಗುತ್ತಾ, ತಮ್ಮ ತಮ್ಮಲ್ಲೇ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಬಾಗಿಲುಗಳ ಕಡೆ ನೆಡೆದರು. ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಕೂತಲ್ಲಿಯೇ ಕೂತು ಜೇಬಿನಿಂದ ಮೊಬೈಲ್ ಹೊರತೆಗೆದರು, ಒಂದಿಬ್ಬರು ಹುಡುಗರು ಸಿನಿಮಾಗೆ ಬರುವ ಬದಲು ಬಾರಿಗಾದರೂ ಹೋಗಬಹುದಿತ್ತು ಎಂದು ಬೈದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ನನ್ನ ಎದುರೆ ನೆಡೆದು ಹೋದರು. ಇಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಪ್ರೇಮಿಗಳು ಹೋಗುವುದೋ ಬೇಡವೋ ಎಂದು ಒಂದಷ್ಟು ಚರ್ಚೆ ಮಾಡಿ ಕೊನೆಗೆ ಎದ್ದು ಹೊರನೆಡೆದರು. ಅವರು ಹೋದ ಮೇಲೆ ನಾನೂ ಆಕಳಿಸಿ ಕೂತಲ್ಲೇ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟೆ. ಇನ್ನು ಹತ್ತು ನಿಮಿಷಗಳ ವಿರಾಮ ನನಗೆ.

ನಾನು ಎಫ್ 22 ನಂಬರಿನ ಮೂಲೆಯ ಸೀಟು, ಅರ್ಥಾತ್ ಕಾರ್ನರ್ ಸೀಟು.

‘ಕಾರ್ನರ್ ಸೀಟು’ ಎಂದು ನನ್ನ ಅನ್ವರ್ಥನಾಮವನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದಂತೇ ಎಲ್ಲರ ಮುಖದಲ್ಲೂ ವಿಷಯ ಅರ್ಥವಾದಂತೆ ಅದೊಂದು ನಗು ಹಾದು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಗೆಳೆಯನ ಕಂಪ್ಯೂಟರಿನಲ್ಲಿ ನಲವತ್ತು ಜಿಬಿ ಗಾತ್ರದ ಸ್ಟಡಿ ಮೆಟೀರಿಯಲ್ ಎಂಬ ಫೋಲ್ಡರನ್ನು ನೋಡಿದಾಗಲೋ, ಹನಿಮೂನ್ ಮುಗಿಸಿ ಹೋದವರ ರೂಮು ಕ್ಲೀನು ಮಾಡಲು ರೂಂ ಬಾಯ್ ಒಳಗೆ ಹೋದಾಗಲೋ ಬರುವಂತಹ ತುಂಟ ನಗು. ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ನನಗೆ ಅದರಲ್ಲೇನು ಮುಜುಗರವಿಲ್ಲ. ಕುಬೇರ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿಟ್ಟರೇ ತಾನೆ ತಿಜೋರಿ ತುಂಬುವುದು? ಹಾಗೆಯೇ ಟಾಕೀಸಿನ ಮೂಲೆಯಲಿ ಕೂತರೆನೇ, ತುಂಟತನ ಹೊರಗೆ ಬರುವುದು. ಹೌದು, ನನ್ನಲ್ಲಿಗೆ ಬರುವವರಲ್ಲಿ ಬಹುಪಾಲು ಮಂದಿ ತುಂಟರೇ. ಅವರಲ್ಲಿ ಹಾಲು ಕದಿಯಲು ಬಂದ ಬೆಕ್ಕಿನ ಅವಸರ, ಕರೆಂಟು ಹೋದಾಗ ಕ್ಯಾಂಡಲ್ಲು ಹುಡುಕುವ ಕೈಗಳ ಚಾತುರ್ಯ, ನಡುರಾತ್ರಿಯಲಿ ದಾರಿ ತಪ್ಪಿದವವರ ಭಯ, ದೂರದಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ಬೆಳಕನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸಿ ಹೋಗುವವರ ಕುತೂಹಲ, ಎಲ್ಲವೂ ಇದೆ. ಹೀಗೆ ಸಿನಿಮಾದ ಮುಂದೆ ನೆಡೆಯುವ ಲೈವ್ ಸಿನಿಮಾಗಳಿಗೆ ಪ್ರೇಕ್ಷಕ ನಾನು. ಕತ್ತಲೆಯೊಳಗೆ ನೆಡೆಯುವ ಈ ಕಣ್ಣಾಮುಚ್ಚಾಲೆ ಆಟಗಳಿಗೆ ಅಂಪೈರು ನಾನು.

ಕಂಡವರ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕದ್ದು ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಈ ನನ್ನ ಚಟವನ್ನು ಕಂಡು ಮೂಗು ಮುರಿಯಬಹುದು. ಆದರೆ ನೀವೇ ನನ್ನ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಯೋಚಿಸಿ. (ಆಯ್ತು ನಿಲ್ಲಬೇಡಿ ಕೂತು ಯೋಚಿಸಿ). ನೀವೊಂದು ಸಿನಿಮಾವನ್ನು ಒಂದು ಸಲ ನೋಡಬಹುದು, ಎರಡು ಸಲ ನೋಡಬಹುದು. ಬಹಳ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದರೆ ಹತ್ತು ಸಲ ನೋಡಬಹುದು. ಆದರೆ ನಾನು ಸಿನಿಮಾ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದರೂ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ದಿನಕ್ಕೆ ನಾಲ್ಕು ಸಲ ನೋಡಲೇಬೇಕು. ಹಿಟ್ ಸಿನಿಮಾವಾದರೆ, ಐವತ್ತು ದಿನ ನೂರು ದಿನಗಳವರೆಗೂ ನನಗೆ ಮುಕ್ತಿಯಿಲ್ಲ. ನನಗಿನ್ನೆಷ್ಟು ಜಿಗುಪ್ಸೆಯಾಗಬಹುದು? ಅದರಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬರುವ ಒಂದೇ ಒಂದು ದಾರಿಯೆಂದರೆ ನನ್ನಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ಕುಳಿತವರ ಕಥೆಗಳಿಗೆ ಕಿವಿಯಾಗುವುದು,

ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರದು ಒಂದೊಂದು ಕಥೆಗಳು. ಆದರೆ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಈ ಎಲ್ಲಾ ಕಥೆಗಳ ಕ್ಯಾಟಗರಿ ಒಂದೇ. ಏಕೆಂದರೆ ಇದರಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕ ಕಥೆಗಳು ಪಿಸುಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಶುರುವಾಗಿ ಬಿಸಿಯುಸಿರಿನಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರೆದು ನಸು ನಾಚಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯಾಗುತ್ತವೆ. ಅವನ ರಸಿಕತೆ, ಅವಳ ಭಾವುಕತೆ, ಇಬ್ಬರನ್ನೂ ತನ್ನೊಳಗೆ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡ ಕತ್ತಲಿನ ಜಾಗರೂಕತೆ, ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಸೀಟುಗಳಲಿ ಕುಳಿತವರ ಸಿನಿಕತೆ, ಇವೆಲ್ಲವೂ ಇದರಲ್ಲಿವೆ. ಹೇಳುವವರಿಗೆ ಈ ಕಥೆ ಮುಜುಗರ ತಂದರೂ, ಕೇಳುವವರಿಗೆ ಎಂದಿಗೂ ಈ ಕಥೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಕುತೂಹಲ ಬತ್ತುವುದಿಲ್ಲ. ನಾನು ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿದಂತೆ ಯಾವ ಮುಜುಗರವಿಲ್ಲದೇ ಒಂದಷ್ಟು ಕಥೆಗಳನ್ನು ಹೇಳುವೆ ಕೇಳಿ.

#@#

ಕಥೆ ೧

ಇತ್ತೀಚಿನ ಕಥೆಯೊಂದರಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತೇನೆ. ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಒಂದೇ ಆಫೀಸಿನವರಿರಬೇಕು, ಕೆಲಸದ ಶಿಫ್ಟು ಮುಗಿಸಿ ನೈಟು ಷೋಗೆ ಬಂದಿದ್ದರು. ತೋಳಿನ ಮೇಲೆ ಹೂವಿನ ಟ್ಯಾಟೂ ಇದ್ದ ಹಿಂದಿ ಹುಡುಗಿಗೆ ಕನ್ನಡದ ಒಂದೊಂದು ಸಂಭಾಷಣೆಯನ್ನೂ ಹಿಂದಿಗೆ ಅನುವಾದಿಸಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಕನ್ನಡಕದ ಹುಡುಗ. ಅವನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ಅವಳು ಬಿದ್ದು ಬಿದ್ದು ನಗುತ್ತಿದ್ದರೆ, ತನ್ನದೇ ಜೋಕಿಗೆ ನಗುತ್ತಿದ್ದಾಳೆಂಬಂತೆ ಖುಷಿಯಿಂದ ಬೀಗುತ್ತಿದ್ದ. ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರೆ ಪೂರ್ತಿ ಸಿನಿಮಾವನ್ನೆ ಹಿಂದಿಗೆ ಡಬ್ ಮಾಡಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದನೇನೋ, ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಸುಂದರವಾದ ರೊಮ್ಯಾಂಟಿಕ್ ಹಾಡೊಂದು ಶುರುವಾಯಿತು, ಅವನು ಮಾತು ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಟ್ಟ. ಅವಳು ಏನಾಯಿತೆಂಬಂತೆ ಇವನತ್ತ ತಿರುಗಿದಳು. ಟಾಕೀಸಿನ ಡಿಟಿಎಸ್ ಸ್ಪೀಕರುಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಡು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಇಲ್ಲಿ ಇವನ ಕೈಬೆರಳುಗಳು ಅವಳ ತೋಳ ಮೇಲೆ ಸಂಗೀತ ನುಡಿಸತೊಗಿದವು. ಎಲ್ಲಿಯೂ ಲಯ ತಪ್ಪದ ಅವನ ರಾಗಕ್ಕೆ ಇವಳು ಮಿಡಿದು ಶೃತಿಯಾದಳು. ಅವನ ರಸಿಕತೆಗೆ ರತಿಯಾದಳು. ಕನ್ನಡದ ಈ ಹೇರಿಕೆಯನ್ನು ಹಿಂದಿ ವಿರೋಧಿಸಲಿಲ್ಲ. ಕೆಲವು ನಿಮಿಷಗಳ ಕಾಲ ದೇಹದೊಳಗೆ ಉಚ್ವಾಸ ನಿಶ್ವಾಸಗಳ ಹಗ್ಗ ಜಗ್ಗಾಟ ನೆಡೆದು ಕಡೆಯಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರೂ ಸೋತಿದ್ದರು, ಇಬ್ಬರೂ ಗೆದ್ದಿದ್ದರು. ಕತ್ತಲು ಕಳೆದು ಮುಂಜಾನೆಗೆ ಹೂವರಳುವಂತೆ, ನಡುರಾತ್ರಿಯಲಿ ಥಿಯೇಟರಿನ ದೀಪಗಳುರಿದಾಗ ಅವಳ ಗುಳಿಕೆನ್ನೆಗಳಲಿ ಕೆಂಪು ಕೆಂಪಾದ ಹೂವರಳಿದ್ದವು. ಹಣೆಯ ಮೇಲೆ ಇಬ್ಬನಿಯಂತೆ ಬೆವರ ಹನಿ.

ಕಥೆ ೨

ಮುಂದಿನ ಕಥೆ ಅದೊಂದು ಮಾರ್ನಿಂಗ್ ಷೋಗೆ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಬಂಕು ಹಾಕಿ ಯೂನಿಫಾರ್ಮಿನಲೇ ಬಂದಿದ್ದ ಅವರಿಬ್ಬರದು. ಅದೆಷ್ಟು ನಿದ್ದೆಗೆಟ್ಟ ರಾತ್ರಿಗಳ ವಾಟ್ಸಾಪ್ ಮೆಸೇಜುಗಳ ಫಲವೋ, ಅಂತೂ ಇಬ್ಬರೂ ಒಂದಾಗಿ ಸಿನಿಮಾಗೆ ಬಂದಿದ್ದರು. ಬುಕ್ ಮಾಡುವಾಗಲೇ ಖಾಲಿಯಿದ್ದ ಕಾರ್ನರ್ ಸೀಟು ಹುಡುಕಿ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆ ಮೆರೆದಿದ್ದ ಹುಡುಗ. ಅವಳು ಕ್ರೈಸ್ತರ ಹುಡುಗಿ. ಕತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಕ್ರಾಸ್ ಇತ್ತು. ಬಹುಶಃ ಇಬ್ಬರೂ ಅದೇ ಮೊದಲು ಸಿನಿಮಾಗೆ ಜೊತೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದಿರಬೇಕು. ಚಿತ್ರದುದ್ದಕ್ಕೂ ಭಯದಿಂದ ಮುದುರಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಳು. ಪೋನು ವೈಬ್ರೇಟಾದರೆ ಬೆಚ್ಚಿಬೀಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆಗಾಗ ವಾಚು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ವಾಷ್ ರೂಮಿಗೆ ಎದ್ದು ಹೋಗಬೇಕಾದೀತು ಎಂದು ಆತ ತಂದುಕೊಟ್ಟ ಜ್ಯೂಸನ್ನೂ ಮುಟ್ಟಲಿಲ್ಲ. ಸೆಕೆಂಡ್ ಹಾಫ್ ಶುರುವಾಯಿತು. ಹುಡುಗ ಕೇಳಲೋ ಬೇಡವೋ ಎನ್ನುವಂತೆ ಪಿಸುಮಾತಿನಲ್ಲೇ ಪಪ್ಪಿಯೊಂದಕ್ಕೆ ಬೇಡಿಕೆಯಿಟ್ಟ. ಅವಳು ಅವನನ್ನೊಮ್ಮೆ ದುರುಗುಟ್ಟಿ ನೋಡಿ ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲವೆಂದಳು. ಹಲವು ಗುಸುಗುಸು ಪಿಸುಪಿಸುಗಳ ನಂತರ ಅವಳು ಕೊಡುವುದಿಲ್ಲವೆಂದು, ಆತನೇ ಕೊಡಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧಾರವಾಗಿ ಅವಳು ಧೈರ್ಯ ತಂದುಕೊಂಡು ಸಂಕೋಚಗಳಿಂದ ಹ್ಯಾಂಡ್ ರೆಸ್ಟಿನ ಮೇಲೆ ಒರಗಿ ಕೂರುವಂತೆ ಮುಂದೆ ಭಾಗಿ ಕೆನ್ನೆ ಕೊಟ್ಟಳು. ತುಟಿ ಕೊಡುವಳೆಂದು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿದ್ದ ಹುಡುಗನಿಗೆ ನಿರಾಸೆಯಾದರೂ ಕಣ್ಣ ಮುಂದಿದ್ದ ಕೆನ್ನೆಯೂ ಹಿಂದೆ ಹೋಗುವುದರೊಳಗೆ ರಪಕ್ಕನೇ ಮುತ್ತಿಕ್ಕಿದ. ಕಿವಿಗೆ ಅಷ್ಟು ಸನಿಹದಲ್ಲೇ ಕೇಳಿದ ಆ ಮುತ್ತಿನ ಸದ್ದಿಗೆ ಬಾಂಬು ಸಿಡಿದವಳಂತೆ ಬೆಚ್ಚಿಬಿದ್ದು ಹಿಂದೆ ಸೀಟಿಗೊರಗಿ ಎದುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರೇ. ಅವನು ಏನೋ ಸಾಧಿಸಿದವನಂತೆ ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟ. ಸಿನಿಮಾ ಪರದೆಯನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತ ಅವಳು ಅವನನ್ನು ಮತ್ತೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಲಿಲ್ಲ. ಅವಳನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತ ಅವನು ಮತ್ತೆ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡಲಿಲ್ಲ.

ಕಥೆ ೩

ಇದು ಕೆಲವು ವರುಷಗಳ ಹಿಂದಿನ ಕಥೆ. ಪರೀಕ್ಷೆ ಮುಗಿಸಿ ರಜೆಗೆ ಊರಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಪ್ರೇಮಿಗಳಿಬ್ಬರು ಟ್ರೈನು ಹೊರಡಲು ಸಮಯವಿದ್ದುದರಿಂದ ಕೈಯಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಲಗೇಜುಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ಸಿನಿಮಾ ನೋಡಲು ಬಂದಿದ್ದರು. ಅವರೇನಾದರೂ ರೈಲ್ವೇ ಸ್ಟೇಷನ್ನಿನಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟು ಲಗೇಜುಗಳೊಂದಿಗೆ ಕುಳಿತಿದ್ದರೆ, ಎಲ್ಲಿಗೋ ಓಡಿಹೋಗಲು ತಯಾರಾದವರಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದರು. ಬಹುಶಃ ಅವರು ಹೀಗೆ ರಜೆಗೆ ಹೋಗುವುದು ಅದೇ ಮೊದಲ ಸಲವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಟಾಕೀಸಿನ ಕತ್ತಲಲಿ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದಲಿ ಕುಳಿತಾಗ ಮುತ್ತು ನೀಡಲು ಎಷ್ಟು ಡಿಗ್ರಿಯವರೆಗೆ ತಿರುಗಬೇಕು, ಸೊಂಟದಲ್ಲಿ ಕೈ ಜಾರಿಸಲು ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಇಂಚು ಕೆಳಗೆ ಜಾರಬೇಕು ಎಂಬ ಸಂಪೂರ್ಣ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರಗಳು ಇದ್ದಂತಿತ್ತು. ರಜೆ ಮುಗಿಯುವವರೆಗೆ ಅದೆಷ್ಟು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ದೂರವಿರಬೇಕಿತ್ತೋ ಏನೋ ಸಿನಿಮಾ ಪ್ರಾರಂಭವಾದ ಕೂಡಲೇ ಇಬ್ಬರೂ ಅಷ್ಟೂ ದಿನಗಳಿಗಾಗುವಷ್ಟು ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಕಲೆಹಾಕತೊಡಗಿದರು. ಅವನ ಕೈಬೆರಳುಗಳು ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಹೊರಟ ಕಾಲಾಳುಗಳಂತೆ ಅವಳ ದೇಹದ ಮೂಲೆ ಮೂಲೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಆಕ್ರಮಿಸುತ್ತಿರಲು, ಆತ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ದೋಚುತ್ತಾ ಶ್ರೀಮಂತನಾದನು, ಶರಣಾದ ಅವಳು ಯಾವ ಪ್ರತಿರೋಧವಿಲ್ಲದೇ ಬೆರಳುಗಳು ಬಂದಲ್ಲಿಗೆ ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟು ತನ್ನನ್ನೇ ಅರ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಅವನ ಸಾಮಂತಳಾದಳು. ಸಿನಿಮಾವಿನ್ನೂ ಮುಗಿದಿರಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಟ್ರೈನಿಗೆ ಸಮಯವಾಗಿತ್ತು. ಇಬ್ಬರೂ ನಡುವಿನಲ್ಲೆ ಎದ್ದು ಹೊರಟರು. ಕೈಲಿದ್ದ ಲಗೇಜಿನ ಜೊತೆಗೆ ಎದೆಯೊಳಗೆ ನೂರಾರು ನಾಟಿ ನೆನಪುಗಳ ಲಗೇಜು ಭರ್ತಿಯಾಗಿತ್ತು.

ಕಥೆ ೪

ನನ್ನಲ್ಲಿಗೆ ಬರುವವರು ಪ್ರೇಮಿಗಳಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಮದುವೆಯಾದ ದಂಪತಿಗಳು ಇಲ್ಲಿ ಬಂದು ಕೂರುವುದಿದೆ. (ಬೇರೆ ಬೇರೆಯವರ ಜೊತೆಗೆ ಮದುವೆಯಾಗಿದ್ದವರೂ ಬರುವುದುಂಟು, ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ) ಕಳೆದ ತಿಂಗಳು ನವವಿವಾಹಿತರಿಬ್ಬರು ಬಂದಿದ್ದರು. ಹೊಸದಾಗಿ ಮದುವೆಯಾಗಿದ್ದರಲ್ಲವೇ, ಅತ್ತೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬಯಸಿದ ಏಕಾಂತ ಸಿಕ್ಕಂತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವರಿಬ್ಬರ ಹಣೆಬರಹದಲ್ಲಿ ಹನಿಮೂನು ಬರೆದಂತಿರಲಿಲ್ಲ. ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಪೂಜೆಗೋ, ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಚೆಕಪ್ಪಿಗೋ ಹೋಗುವೆವೆಂದು ಹಳೆ ಸಿನಿಮಾದವರ ಹಾಗೆ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಿ ಬಂದಂತಿತ್ತು. ಹೆಂಡತಿಯಿನ್ನೂ ಚಿಕ್ಕವಳು. ಚೂರು ಬಾಯಿಬಡುಕಿ, ಗಂಡ ಮೂವತ್ತು ದಾಟಿದ ಮೌನೇಶ್ವರ. ಇಬ್ಬರಲ್ಲೂ ಆಗಷ್ಟೇ ಸಲುಗೆ ಮೊಳಕೆ ಹೊಡೆದು ಬೆಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳಿನ್ನು ಅವನನ್ನು ಏನೆಂದು ಕರೆಯಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದಂತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದರ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಚರ್ಚೆ ನೆಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಸಿನಿಮಾ ಶುರುವಾಯಿತು. ನೋಡಿದರೆ ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿದ್ದ ಹೀರೋ ಹೆಸರೂ, ಪಕ್ಕದ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಹೀರೋ ಹೆಸರೂ ಎರಡೂ ಒಂದೇ. ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿ ಅವನ ಹೆಸರು ಬಂದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಇವಳೂ ಅದೇ ಧಾಟಿಯಲ್ಲಿ ಅವನ ಹೆಸರನ್ನು ಕೂಗುತ್ತಾ ರೇಗಿಸತೊಡಗಿದಳು. ಗಂಡ ನೋಡುವ ತನಕ ನೋಡಿ, ಅವಳನ್ನು ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಮುತ್ತಿಟ್ಟುಬಿಟ್ಟ. ಇದನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸದ ಅವಳಿಗೆ ಒಮ್ಮೆಲೆ ರೋಮಾಂಚನವಾಯಿತು. ಮಾತು ನಿಂತುಹೋಯಿತು. ಅಮ್ಮನ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ಮಾತನಾಡಲೂ ಹೆದರುವ ತನ್ನ ಗಂಡನಿಗೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಧೈರ್ಯವೇ ಎನ್ನಿಸಿತು. ಅವಳ ನಾಚಿದ್ದನ್ನು ಕಂಡು ಒಳಗೊಳಗೆ ಹಿಗ್ಗಿದ ಪತಿಮಹಾಶಯ ಕೈಯನ್ನು ಚಾಚಿ ಕೆನ್ನೆಯ ಬಳಿಗೆ ತಂದಾಗ ಅದನ್ನು ಎರಡು ಕೈಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಳಗೆ ತಂದು ಉಳಿದದ್ದನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರೆಸುವಂತೆ ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ಬೇಡಿಕೊಂಡಳು ಹೆಂಡತಿ. ಆತ ತನ್ನ ತಾಕತ್ತು ತೋರಿಸಿದವನಂತೆ, ಆಯ್ತು ಎನ್ನುತ್ತಾ ಮೀಸೆ ತಿರುವಿ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡತೊಡಗಿದ, ಅವಳು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಮನೆ ದೇವರನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು.

ನಿಮಗೆ ಈ ಕಥೆಗಳು ಹೊಸದಾಗಿದ್ದರೇ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕಾಡುತ್ತಿರಬಹುದು, ನನ್ನಲ್ಲಿ ಬಂದು ಕುಳಿತ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಅವರೇನು ಅದೃಷ್ಯರಾಗಿಬಿಡುತ್ತಾರಾ? ನಾನೇನು ಮಾಯಾ ಕುರ್ಚಿಯಾ ಎಂದು. ಖಂಡಿತ ಇಲ್ಲ. ನನ್ನನ್ನು ಹಾಗೆ ಮಾಯಾ ಕುರ್ಚಿಯೆಂದುಕೊಂಡು ಕುಳಿತು ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ದವರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಅದೊಮ್ಮೆ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಸೀನಿಯರ್ ಸಿಟಿಜನ್ ಒಬ್ಬರು ಕುಳಿತಿದ್ದಾರೆಂಬ ಪರಿವೆಯೂ ಇಲ್ಲದೇ ಯೌವನದ ಹೊಳೆ ಹರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಜೋಡಿಯೊಂದಕ್ಕೆ ಅಂಕಲ್ ಇಡೀ ಟಾಕೀಸಿಗೆ ಕೇಳುವಂತೆ ಉಗಿದು ಉಪ್ಪು ಹಾಕಿದ್ದರು. ಹೊಳೆಗೆ ಅಣೆಕಟ್ಟು ಕಟ್ಟಿದ್ದರು. ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಸಿನಿಮಾದ ಕ್ಲೈಮ್ಯಾಕ್ಸಿನ ಹಿನ್ನಲೆ ಸಂಗೀತದ ಹಿನ್ನಲೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರೇಮಿಗಳು ಕ್ಲೈಮ್ಯಾಕ್ಸ್ ತಲುಪುತ್ತಿದ್ದ ಸದ್ದುಗಳು, ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಸಂಗೀತ ನಿಂತಾಗ ಚಿತ್ರಮಂದಿರದಲೆಲ್ಲಾ ವ್ಯಾಪಿಸಿ ಇಡೀ ಚಿತ್ರ ಮಂದಿರ ನನ್ನ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿತ್ತು. ಪ್ರೇಮಿಗಳಿಗೆ ರಸಭಂಗವಾಗಿತ್ತು. ಮೊನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆಯಷ್ಟೇ ತುಂಬಿದ ಚಿತ್ರಮಂದಿರದಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರಗೀತೆ ಮುಗಿದು ಕೆಲವೇ ನಿಮಿಷದಲಿ ಲೋಕವನೇ ಮರೆತು ತುಟಿಗೆ ತುಟಿಯೊತ್ತಿದ್ದ ಪ್ರೇಮಿಗಳ ಮೇಲೆ ವಾಚ್ ಮನ್ ಕೆಂಪಣ್ಣ ಬಂದು ಟಾರ್ಚು ಬಿಟ್ಟಾಗ ಕೆಂಪಗಿದ್ದ ಆ ಹೊರರಾಜ್ಯದ ಜೋಡಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಕೆಂಪಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದರು. ಕೆಂಪಣ್ಣನಿಗೆ ಇದೆಲ್ಲಾ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಗೊಣಗಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ತಾನು ಇತರೆ ಸೀಟುಗಳ ಕಡೆಗೆ ಟಾರ್ಚು ಬಿಡುತ್ತಾ ಮುಂದೆ ಹೋದ. ಆದರೆ ನಾಚಿಕೆಯಾದ ಆ ಇಬ್ಬರೂ ಅಲ್ಲಿ ಕೂರಲಾರದೇ ಅವಸರದಲ್ಲಿ ಎದ್ದು ಹೊರಗೆ ಹೊರಟು ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಎತ್ತೆತ್ತಲೋ ಸಾಗಿ ಯಾರದೋ ಕಾಲೆಡವಿ ಬಿದ್ದು, ಮತ್ಯಾರದೋ ಕಾಲು ತುಳಿದು ಬಾಗಿಲಿನ ಕಡೆಗೆ ಕೆಂಪಣ್ಣನೇ ಮತ್ತೆ ಬಂದು ಬ್ಯಾಟರಿ ಬಿಟ್ಟು ಅವರಿಗೆ ಹೊರಕ್ಕೆ ದಾರಿ ತೋರಿಸಿದ್ದ.

#@#

ಹೇಳುತ್ತಾ ಹೋದರೆ, ಈ ಕಥೆಗಳಿಗೆ ಕೊನೆಯೇ ಇಲ್ಲ. ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟು ಸಿನಿಮಾಗಳು ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗುತ್ತವೆಯೋ ಅದರ ಹತ್ತರಷ್ಟು ಕಥೆಗಳು ನನ್ನ ಬಳಿಯಿವೆ. ಇಲ್ಲಿ ಕೂತಿದ್ದು ಎದ್ದು ಹೋದ ಸಾವಿರಾರು ಜನರ ಕಥೆಗಳು. ಇಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿರುವಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಅದು ಅವರ ಕಥೆಗಳು. ಅವರು ಎದ್ದು ಹೋದ ಮೇಲೆ ಅವರ ಕಥೆಗಳು ನನ್ನ ಕಥೆಗಳು. ನಾ ನಿಮಗೆ ಹೇಳಬೇಕಾದ ಕಥೆಗಳು. ಹೇಳದಿದ್ದರೇ ಕತ್ತಲಲ್ಲೇ ಕಳೆದು ಹೋಗುವ ಕಥೆಗಳು.

ಸದ್ಯಕ್ಕಿಷ್ಟು ಸಾಕು. ಸಿನಿಮಾ ಮತ್ತೆ ಶುರುವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಅಗೋ, ಆ ಜೋಡಿ ಪಾಪ್‌ಕಾರ್ನು, ಕೂಲ್‌ಡ್ರಿಂಕು ಹಿಡಿದು ಇತ್ತಲೇ ಬರುತ್ತಿದೆ. ಈ ಏಸಿಯ ಚಳಿಯಲ್ಲೂ ತಾವು ಬೆಚ್ಚಾಗಾಗಿ ನನ್ನನ್ನೂ ಬಿಸಿ ಮಾಡುತ್ತಾ ಮತ್ತೊಂದು ಹೊಸ ಕಥೆ ಹೇಳಲು.

ಡೈರೀಸ್ ಆಫ್ ದಾಳಿ ಪಾಪಣ್ಣ - 4

ಅಧ್ಯಾಯ – 4 – ಮತ್ತೆ ಪರಾರಿಯಾದ ಪಾಪಣ್ಣ

ಹಿಂದಿನ ಭಾಗದಲ್ಲಿ : ಪಾಪಣ್ಣನಿಗೆ ಬಸುರಿಯಾಗಿದ್ದ ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾಳನ್ನು ಕಾಣುವ ಬಯಕೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ಹೆರಿಗೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವಳ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿರಬೇಕೆಂಬ ಆಸೆಯಿಂದ, ಅದೊಂದು ರಾತ್ರಿ ಜೈಲಿನ ಗೋಡೆ ಹಾರಿ ಪಲಾಯನ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ.

          ಗಂಟೆ ಸುಮಾರು ಮೂರು ಮುಕ್ಕಾಲಾಗಿತ್ತು. ದುರ್ಗದ ರಸ್ತೆಗಳು ನಿರ್ಜನವಾಗಿದ್ದವು. ಪಾಪಣ್ಣ ಕೋಟೆ ಬೀದಿಯನ್ನು ಸುತ್ತಿ ಬಂದು ಗೋಪಾಲ ಸ್ವಾಮಿ ಹೊಂಡದಲ್ಲಿಳಿದು ತಣ್ಣಗೆ ಕೊರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ನೀರಿನ್ನು ಮುಖಕ್ಕೆರಚಿಕೊಂಡ. ಕೈಗೆ ಜೈಲು ಗೋಡೆಯ ತಂತಿಗಳು ಚುಚ್ಚಿದ್ದ ಗಾಯ ಚುರ್ರೆಂದಿತು. ಚಳಿ ತಾಳಲಾರದೆ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಪಡಸಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಿದಾಗ ಯಾವುದೋ ಹರಿದ ಕಂಬಳಿ ಸಿಕ್ಕಿತು. ಹೊದ್ದುಕೊಂಡು ಮತ್ತೆ ಹೊಂಡದ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಬಂದು ಕುಳಿತ. ಹಿಂದಿದ್ದ ಕೋಟೆಯ ಕಲ್ಲಿನ ನೆರಳುಗಳು ಅವನನ್ನು ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡಂತೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಜೈಲಿನಲ್ಲೀಗ ಏನಾಗುತ್ತಿರಬಹುದು? ಇಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿಗಾಗಲೇ ತಾನು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡ ಸುದ್ದಿ ಗೊತ್ತಾಗಿರಬಹುದೇ? ನೈಟು ಡ್ಯೂಟಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಜಿತೇಂದ್ರ ಮತ್ತೆ ತನ್ನ ಕೋಣೆಯ ಬಳಿಗೆ ಹೋಗಿರಬಹುದೇ? ಗೊತ್ತಾದ ಕೂಡಲೇ ಮೊದಲು ಏನು ಮಾಡಿರಬಹುದು? ಜೈಲರ್ ಬಳಿ ಹೋಗಿರಬಹುದು. ಶಿವಶಂಕರ ಅರ್ಧ ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಎದ್ದು ಜೀತೇಂದ್ರನಿಗೆ ಉಗಿದು ಉಪ್ಪು ಹಾಕುತ್ತಾ ಜೈಲಿಗೆ ಓಡಿ ಬಂದಿರಬಹುದು. ಗಂಟಲು ಕೆಟ್ಟ ಆ ಹಳೇ ಸೈರನ್ನುಗಳನ್ನು ಕೂಗಿಸಲು ಆರ್ಡರ್ ಮಾಡಿರಬಹುದು. ಬೆಚ್ಚಿ ಬಿದ್ದವನಂತೆ ಎದ್ದು ನಿಂತು ಜೈಲಿನ ಕಡೆಗೆ ನೋಡಿದ. ಜಾವದ ನಿಶ್ಯಬ್ದದ ಹೊರತಾಗಿ ಬೇರ್ಯಾವ ಸದ್ದೂ ಕೇಳಿಸಲಿಲ್ಲ.

ಬೆಳಕು ಹರಿಯಲು ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯ ಬಾಕಿ ಇತ್ತು. ಪಾಪಣ್ಣನಿಗೆ ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾಳ ನೆನಪಾಯಿತು. ಹೇಗಿದ್ದಾಳೋ ಏನೋ, ಗಿರಿಜಾಳ ಬಸುರಿನಲ್ಲಿ ಅವಳನ್ನು ತಂಗಿಯಂತೆ ನೋಡಿಕೊಂಡಿದ್ದವಳು. ಈಗ ಅವಳ ಆರೈಕೆಗೆ ಯಾರಿದ್ದಾರೋ, ಆದಷ್ಟು ಬೇಗ ಅವಳನ್ನು ನೋಡಬೇಕು ಎಂದುಕೊಂಡ. ಆದರೆ ಅವಳ ಮನೆ ದುರ್ಗದ ಯಾವ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಇರಬಹುದೆಂಬ ಕಿಂಚಿತ್ ಸುಳಿಹು ಅವನಿಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಊರೆಲ್ಲಾ ಅಲೆಯುವುದೂ ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ಪೋಲಿಸರು ಯಾವ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಾದರೂ ಹುಡುಕಾಟ ಶುರು ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತು. ತಾನು ಅವರ ಕೈಗೆ ಸಿಗದಂತೆ ಮಣಿಯನ್ನು ಪತ್ತೆ ಹಚ್ಚುವುದು ಅಸಾಧ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ಕುಳಿತ ಪಾಪಣ್ಣನಿಗೆ ಉಪಾಯವೊಂದು ಹೊಳೆಯತು. ಇಡೀ ಚಿತ್ರದುರ್ಗಕ್ಕೆ ಇದ್ದದ್ದೊಂದು ಸರ್ಕಾರಿ ಆರೋಗ್ಯ ಕೇಂದ್ರ. ದುರ್ಗದಲ್ಲೇ ಇದ್ದಳಾದರೆ ಬಸುರಿಯಾಗಿದ್ದ ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಔಷಧಿಗಾಗಿ ಬರಲೇಬೇಕಿತ್ತು. ತಾನಲ್ಲಿಗೆ ರೋಗಿಯಾಗಿ ಹೋಗಿ ಹಾಸಿಗೆ ಹಿಡಿದು ಮಲಗಿದರೆ ಮಣಿ ತನಗೆ ಸಿಕ್ಕೇ ಸಿಗುತ್ತಾಳೆ ಎಂದುಕೊಂಡು ಬೆಳಕು ಹರಿಯುವ ತನಕ ಕಾದು ದೇವರಿಗೆ ಕೈಮುಗಿದು, ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಕಡೆಗೆ ಹೊರಟ.

ಜೈಲಿನಲ್ಲಿದ್ದಾಗಲೇ ಬಡಕಲಾಗಿ ರೋಗಿಯಂತಾಗಿದ್ದ ಪಾಪಣ್ಣನಿಗೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ದಾಖಲಾಗುವುದೇನು ಹೆಚ್ಚು ಕಷ್ಟವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಬಹಳ ದಿನಗಳಿಂದ ಹೊಟ್ಟೆ ನೋವಿನಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿದ್ದೇನೆಂದ್ದು ಡಾಕ್ಟರ ಮುಂದೆ ಬಿದ್ದು ಒದ್ದಾಡಿದಾಗ ಔಷಧಿ ಕೊಟ್ಟು ಎರಡು ದಿನದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಅಡ್ಮಿಟ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಾಯಿತು. ಎರಡು ದಿನ ನಾಲ್ಕು ದಿನವಾಗಿ ವಾರವೇ ಕಳೆಯಿತು. ಸರ್ಕಾರಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಾದ್ದರಿಂದ ಯಾರೂ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಪಾಪಣ್ಣನ ಬಗ್ಗೆ ಅಷ್ಟು ಚಿಂತೆ ಮಾಡಿದಂತೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಪಾಪಣ್ಣನಿಗೆ ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾಳದ್ದೇ ಚಿಂತೆಯಾಗಿತ್ತು, ಅವಳೇನಾದರೂ ತನ್ನ ಸಂಬಂಧಿಕರ ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದರೆ? ಏಕೋ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಯುವುದು ವ್ಯರ್ಥವೆನ್ನಿಸಿತು. ಅದಲ್ಲದೇ ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಅಷ್ಟು ಸುರಕ್ಷಿತವೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದಷ್ಟು ಬೇಗ ಬೇರೇನಾದರೂ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಯೋಚಿಸತೊಡಗಿದ.

ಮರುದಿನ ಸಂಜೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ದಾದಿಯರು ಮನೆಗೆ ಹೊರಡುವ ಸಮಯ. ಪಾಪಣ್ಣ ಡಾಕ್ಟರು ಕೊಟ್ಟು ಹೋದ ಗುಳಿಗೆಯನ್ನು ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಆಚೆಗೆ ಎಸೆದು ಇತ್ತ ತಿರುಗಬೇಕು. ಎದುರಿನಿಂದ ಸಾಕ್ಷಾತ್ ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾಳೇ ನೆಡೆದು ಬರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಪಾಪಣ್ಣನಿಗೆ ಕಣ್ಣಿಂದಲೇ ನಂಬಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ತನ್ನ ರೋಗವೆಲ್ಲಾ ವಾಸಿಯಾದವನಂತೆ ಮೈಕೊಡವಿ ಮೇಲೆದ್ದು ಬಾಗಿಲ ಬಳಿಗೆ ಓಡಿದ. ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾ ಒಳಗೆ ಬಂದಳು. ತುಸು ದಪ್ಪವೆನ್ನಿಸಿದರೂ, ಮೈ ಕೈ ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಲಕಲಕ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳನ್ನು ಕಂಡ ಪಾಪಣ್ಣನಿಗೆ ಸ್ವರ್ಗವೇ ಕಂಡಂತಾಗಿ ಮೈಮರೆತು ನಿಂತ. ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾ ಒಳಗೆ ಬಂದು ಡಾಕ್ಟರ ಬಳಿ ಮಾತನಾಡಿ ಔಷಧಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡವಳು ದಾದಿಯರೊಡನೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಹರಟೆ ಹೊಡೆದು ನಂತರ ಹೊರಗೆ ಹೊರಟಳು. ಅವಳು ಬಾಗಿಲಿನಿಂದ ಹೊರಗೆ ಹೋದ ಮೇಲೆ ಹತ್ತು ಎಣಿಸಿ ತಾನೂ ಹೊರಬಿದ್ದು ಅವಳನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸತೊಡಗಿದ.

ಆದರೆ ಖಾಕಿ ಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಪೇದೆಗಳಿಬ್ಬರು ಆತನ ಹಿಂದೆ ಇದ್ದದ್ದು ಅವನಿಗೆ ತಿಳಿಯಲೇ ಇಲ್ಲ.

***

ಪಾಪಣ್ಣ ಜೈಲಿನಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಕೇಳಿ ಶಿವಶಂಕರನಿಗೆ ತಲೆ ಕೆಟ್ಟು ಹೋಯಿತು, ಆ ಸುದ್ದಿ ಹೊರಗೆ ತಲುಪದಂತೆ ಪಾಪಣ್ಣನನ್ನು ಹುಡುಕಲು ಏರ್ಪಾಡು ಮಾಡಿದ್ದ. ಇದ್ಯಾವುದು ಅರಿಯದ ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾ ಮುಂದಿನ ಭಾನುವಾರ ಬಿರಿಯಾನಿ ಮಾಡಿ ಸರ್ವೇಶನ ಕೈಲಿ ಜೈಲಿಗೆ ಕೊಟ್ಟು ಕಳುಹಿಸಿದ್ದಳು. ಶಿವಶಂಕರ ಪಾಪಣ್ಣನನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೆಂದು ಸಬೂಬು ಹೇಳಿ ಬಿರಿಯಾನಿಯನ್ನು ತಾನೇ ತಿಂದು ಸರ್ವೇಶನಿಗೆ ಡಬ್ಬಿ ವಾಪಸ್ಸು ಕೊಟ್ಟು ಆತನ ಹಿಂದೆ ಪೇದೆಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ಅವನನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದ ಪೇದೆಗಳು ಪಾಪಣ್ಣನಿಗೆ ಬಿರಿಯಾನಿ ಕಳಿಸಿದ್ದು ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾ ಎಂದು ತಿಳಿದಾಗ ಕೆಂಡಮಂಡಲನಾಗಿದ್ದ. ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅವನಿಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಅರ್ಥವಾಯಿತು. ಮಣಿಯ ಬಸುರಿಗೆ ಪಾಪಣ್ಣನೇ ಕಾರಣವಾದರೆ ಆತ ಅವಳನ್ನು ಕಾಣಲು ಬಂದೇ ಬರುವನೆಂದು ಊಹಿಸಿ ಮಣಿಯ ಮನೆಯ ಬಳಿ ಪೇದೆಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ಅವಳೆಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದರೂ ಬಾಲದಂತೆ ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಪೇದೆಗಳಿಗೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಬಳಿ ಮಣಿಯ ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದ ಪಾಪಣ್ಣನನ್ನು ಕಂಡು ಲಾಟರಿ ಹೊಡೆದಂತಾಗಿ ಲಾಟಿ ತಿರುಗಿಸುತ್ತಾ ಖುಷಿಯಿಂದ ಅವನನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದ್ದರು.

***

ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾ ರಸ್ತೆ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ನೆಡೆಯುತ್ತಿದ್ದವಳು, ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ನಿಂತು ಏನೋ ನೆನಪಾದವಳಂತೆ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿ ಬಂದು ರಸ್ತೆ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಮಾರುತ್ತಿದ್ದ ಮಾವಿನಕಾಯಿ ವ್ಯಾಪಾರ ಮಾಡತೊಡಗಿದಳು. ಪಾಪಣ್ಣ ಅವಳಿಗೆ ಕಾಣದಂತೆ ಮರೆಯಾಗಿ ನಿಂತ. ಹಿಂದೆ ಇದ್ದ ಪೇದೆ ಸತೀಶ ಇದೇ ಸರಿಯಾದ ಸಮಯವೆಂದು ಹಿಡಿಯಲು ಮುನ್ನುಗ್ಗಿದ.

ಆದರೆ ಅವನನ್ನು ತಡೆದ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಪೇದೆ ಚೆನ್ನಪ್ಪ ‘ನಾವಿಬ್ರೇ ಅವನನ್ನ ಹಿಡಿಯೋದ್ ಸರಿಯಾಗಲ್ಲ. ಓಡೋದ್ರೆ ಕಷ್ಟ’ ಹೆಂಗೂ ಅವನು ಆಯಮ್ಮನ ಮನೆಗೆ ಹೋಗ್ತಾವ್ನೇ. ನಾನು ಹಿಂದೆ ಹೋಗ್ತೀನಿ’ ನೀನು ಹೋಗಿ ಸಾಹೇಬ್ರನ್ನ, ನಾಲ್ಕೈದು ಜನನ್ನ ಕರ್ಕಂಡ್ ಬಾ’ ಎಂದ.

‘ಏ ಒಬ್ಬನ್ ಹಿಡ್ಯಕ್ಕೆ, ನಾಲ್ಕೈದು ಜನಾನಾ?, ಬಾರಯ್ಯ ನಾನಿದಿನಿ’ ಎಂದು ಮುಂದೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಟ್ಟ ಸತೀಶ.

‘ಹೇಳ್ದಷ್ಟ್ ಮಾಡಲೇ, ಅವನತ್ರ ಏನಾದ್ರೂ ಕತ್ತಿಗಿತ್ತಿ ಇದ್ದು, ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಹೆಟ್ಬುಟ್ರೆ ಏನ್ ಮಾಡ್ತಿಯಾ?’ ಎಂದು ಚೆನ್ನಪ್ಪ.

ಸತೀಶ ಏನೋ ಯೋಚಿಸಿ ‘ನೀನೇ ಹೋಗು, ನಾನೇ ಫಾಳೋ ಮಾಡ್ತಿನಿ’ ಎಂದ.

‘ನಾನ್ ಸೀನಿಯರ್ರು. ನಾ ಹೇಳಿದ್ ನೀನ್ ಮಾಡಬೇಕು, ಹೋಗ್ತಾ ಇರು’ ಎಂದು ದರ್ಪದಿಂದ ಗದರಿದ.

ಸತೀಶ ಚೆನ್ನಪ್ಪನನ್ನು ಬೈದುಕೊಳ್ಳತ್ತಾ ಜೈಲಿನ ಕಡೆಗೆ ಹೊರಟ. ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾ ಮಾವಿನ ಕಾಯಿ ಕೊಂಡು ಮನೆ ಕಡೆಗೆ ನೆಡೆಯತೊಡಗಿದಳು. ಮುಂದೆ ಮಣಿ, ಅವಳ ಹಿಂದೆ ಪಾಪಣ್ಣ, ಆತನ ಹಿಂದೆ ಪೇದೆ ಚೆನ್ನಪ್ಪ.

ಕತ್ತಲು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಆವರಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಮನೆ ತಲುಪಿದ ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾ ಹಣೆಯ ಮೇಲಿನ ಬೆವರು ಒರೆಸುತ್ತಾ ಬಾಗಿಲು ತಟ್ಟಿದಳು. ಬಾಗಿಲು ತೆಗೆದ ಸರ್ವೇಶ ಅವಳ ಕೈಲಿದ್ದ ಬ್ಯಾಗು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಒಳಗೆ ಹೋದ. ಮಣಿ ಒಳಗೆ ಹೋಗಿ ಇನ್ನೇನು ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಬೇಕು, ಪಾಪಣ್ಣ ಹಿಂದಿನಿಂದ ಸೀದಾ ಒಳಗೆ ನುಗ್ಗಿ ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚಿದ. ಮಣಿ ಕಿಟಾರನೇ ಕಿರುಚಿದಳು. ಸರ್ವೇಶ ‘ಏಏಏನಾಯ್ತಕ್ಕೋ..’ ಎಂದು ಕೂಗುತ್ತಾ ಬ್ಯಾಗು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದೇ ಹೊರಗೆ ಓಡಿಬಂದ. ಪಾಪಣ್ಣ ಅವಳ ಬಾಯಿಯನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಹಿಡಿದು ಹೊದ್ದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಕಂಬಳಿಯನ್ನು ಕೆಳಗೆ ಬಿಟ್ಟ. ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಪಾಪಣ್ಣನನ್ನು ಕಂಡು ದಿಗ್ಭ್ರಮೆಯಾಯಿತು. ಮಣಿಯಂತೂ ಮಾತೇ ಹೊರಡದೇ ಅವನನ್ನು ತಬ್ಬಿ ಹಿಡಿದು ಬಿಕ್ಕಿ ಬಿಕ್ಕಿ ಅಳತೊಡಗಿದಳು. ಪಾಪಣ್ಣ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅವಳ ಬೆನ್ನು ಸವರುತ್ತಾ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿದ. ಹಿಂದೆ ನಿಂತಿದ್ದ ಸರ್ವೇಶನನ್ನು ಕಂಡು ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕ.

ಮಣಿ ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಂಡು ಕಣ್ಣೀರು ಒರೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಬಂದು ಪಾಪಣ್ಣನನ್ನು ಕಣ್ತುಂಬಾ ನೋಡಿದಳು. ಕೊನೆಯ ಬಾರಿ ಜೈಲಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ಕಳೆದುಕೊಂಡಂತಿದ್ದ ಪಾಪಣ್ಣ ಈಗ ಸಾಕಷ್ಟು ಬದಲಾಗಿದ್ದ, ಗಡ್ಡ ಮೀಸೆಗಳು ಹಾಗೆಯೇ ಇದ್ದರೂ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾಳನ್ನು ಕಂಡು ಹೊಸದೊಂದು ಸಂತಸವಿತ್ತು. ಮಣಿಯ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲೂ ಪಾಪಣ್ಣನನ್ನು ಕಂಡು ಅದೇ ಸಂತಸ ಪ್ರತಿಫಲಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ಸಂತೋಷದ ನಡುವೆಯೂ ಅವಳ ಮನದಲ್ಲಿ ನೂರಾರು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಬಂದವು,

ಆದರೆ ಮೊದಲು ನಾಲಿಗೆಯಿಂದ ಹೊರಬಿದ್ದಿದ್ದು ‘ಹೇಗೆ ಬಂದಿರಿ?’

ಪಾಪಣ್ಣ ಅವಳ ಭುಜವನ್ನು ಹಿಡಿದು ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣಿಟ್ಟು ‘ನಿಮ್ಮುನ್ ನೋಡ್ಬೇಕ್ ಅನ್ನುಸ್ತು, ಸೀದಾ ಬೇಲಿ ಹಾರ್ಕಂಡ್ ಬಂದ್ಬುಟೆ’ ಎಂದ.

ಮಣಿ ನಾಚುತ್ತಾ ತಲೆತಗ್ಗಿಸಿದಳು. ಭುಜದ ಮೇಲಿದ್ದ ಪಾಪಣ್ಣನ ಕೈಯನ್ನು ತೆಗೆದು ತುಂಬಿದ್ದ ಹೊಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಇರಿಸಿಕೊಂಡಳು. ಏಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಪಾಪಣ್ಣನಿಗೆ ಅದನ್ನು ಮುಟ್ಟಿದ ಕೂಡಲೇ ಮೊದಲ ಹೆಂಡತಿ ಗಿರಿಜಾಳ ನೆನಪಾಯಿತು. ಅವಳ ಹೊಟ್ಟೆಯನ್ನು ಹೀಗೆ ಜೈಲಿನ ಸರಳುಗಳ ನಡುವಿನಿಂದ ಸವರಿದ್ದು, ಆಮೇಲೆ ಮಗು ಜನಿಸಿದಾಗ ಖುಷಿಪಟ್ಟಿದ್ದು, ಮತ್ತೆ ಅದು ಸತ್ತಾಗ ಕಣ್ಣೀರಿಟ್ಟಿದ್ದು ಎಲ್ಲವೂ ಒಮ್ಮೆ ಕಣ್ಮುಂದೆ ಬಂದು ಹೋಯಿತು. ಅವಳ ಮುಂದೆ ಕುಸಿದು ಕುಳಿತು ‘ನಿಮ್ಗೆ ಹೆರಿಗೆ ಆಗೋಗಂಟ ನಿಮ್ ಜೊತೆಗೆ ಇರ್ತಿನಿ ಮೇಡಮ್ಮೋರೆ, ಎಲ್ಗೂ ಹೋಗಕಿಲ್ಲಾ, ಎಂದು ಅವಳ ಒಡಲನ್ನು ತಬ್ಬಿಕೊಂಡು ಕಣ್ಣಿರಿಟ್ಟ.

ಆಗಲೇ ಬಾಗಿಲು ತಟ್ಟಿದ ಸದ್ದಾಯಿತು. ಪಾಪಣ್ಣ ಬೆಚ್ಚಿಬಿದ್ದ.

ಹಿಂದೆಯೆ ಚೆನ್ನಪ್ಪನ ಧ್ವನಿ ಬಂದಿತು ‘ಪಾಪಣ್ಣ ಒಳಗಿದ್ಯಾ ಅಂತ ಗೊತ್ತು, ಬಾಗ್ಲು ತಗಿ’

ಶಿವಶಂಕರ, ಮತ್ತು ಇನ್ನಷ್ಟು ಜನ ಪೋಲಿಸರನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬರಲು ಹೊರಟ ಸತೀಶನಿಗೆ ಚೆನ್ನಪ್ಪ ತಾನೊಬ್ಬನೇ ಪಾಪಣ್ಣನನ್ನು ಹಿಡಿದು ಸಾಹೇಬರಿಂದ ಶಹಬಾಸಗಿರಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ಲಾನು ಮಾಡಿದ್ದಾನೆಂಬ ಆಲೋಚನೆ ಬಂದಿತು. ‘ಛೇ, ತಾನು ಮೂರ್ಖನಂತೆ ಅವನೊಬ್ಬನನ್ನೇ ಬಿಟ್ಟು ಬರಬಾರದಿತ್ತು’ ಎಂದುಕೊಂಡು ಅರ್ಧ ದಾರಿಯಲ್ಲೇ ವಾಪಸ್ಸು ಬಂದಿದ್ದ. ಚೆನ್ನಪ್ಪನಿಗೆ ಅವನ ಈ ಉದ್ಧಟತನವನ್ನು ಕಂಡು ಮೈಯೆಲ್ಲಾ ಉರಿದರೂ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯವಿಲ್ಲದೇ ಇದ್ದಿದ್ದರಿಂದ, ಕೂಡಲೇ ಏನಾದರೂ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲು ತಟ್ಟಿದ್ದ.

‘ಮಣಿಯಮ್ಮ ಬಾಗ್ಲು ತೆಗೆದುಬಿಡು, ಆಟ ಆಡ್ಬೇಡ’ ಮತ್ತೆ ಕೂಗುತ್ತಾ ಬಾಗಿಲು ಬಡಿದ ಚೆನ್ನಪ್ಪ.

ಪಾಪಣ್ಣನ ಮೈಯಲ್ಲ ಬೆವತು ಹೋಯಿತು. ಕೂಡಲೇ ಮೇಲೆದ್ದು ಅತ್ತಿತ್ತ ನೋಡುತ್ತಾ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಕೇಳಿದ, ‘ಬಚ್ಚಿಟ್ಕಳಕ್ ಎಲ್ಲಾದ್ರೂ ಜಾಗ ಐತಾ?’

ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾಳಿಗೆ ನಿಂತಲ್ಲೇ ತರತರ ನಡುಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ‘ನೀವು ಸರೆಂಡರ್ ಆಗೋದು ಒಳ್ಳೆದು’ ಎಂದು ನಡುಗುವ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದಳು.

ಪಾಪಣ್ಣ ಅವಳನ್ನೊಮ್ಮೆ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡಿ ಇಲ್ಲವೆನ್ನುವಂತೆ ತಲೆಯಾಡಿಸುತ್ತಾ ‘ಇಲ್ಲ ಮೇಡಮ್ನೋರೆ ನಿಮ್ ಹೆರಿಗೆ ಆಗೊಗಂಟ ನಾನ್ ಈ ಪೋಲಿಸ್ನೋರ ಕೈಗೆ ಸಿಗಿದಿಲಾ’ ಎಂದು ಅತ್ತಿತ್ತಾ ಓಡಾಡತೊಡಗಿದ.

‘ಸರೆಂಡರ್ ಆಗು ಪಾಪಣ್ಣ, ನಮ್ ಹತ್ರ ಬಂದೂಕಿದೆ, ಸುಟ್ಟುಬಿಡ್ತಿವಿ’ ಸತೀಶ ಹೊರಗಿನಿಂದ ಧಮಕಿ ಹಾಕಿದ.

ಅವರಿಬ್ಬರೇ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ಹೊರಗೆ ತುಂಬಾ ಜನವಿಲ್ಲವೆಂದು ಪಾಪಣ್ಣನಿಗೆ ಅರಿವಾಯಿತು. ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾ ಇನ್ನೂ ಅಳುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಳು. ಏನೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲವೆಂದು ಅವಳಿಗೆ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲೂ ನೋಡಿದ. ಸರ್ವೇಶನ ಕೈಲಿದ್ದ ಮಾವಿನ ಕಾಯಿಯ ಚೀಲ ಕಾಣಿಸಿತು. ತಕ್ಷಣ ಏನೋ ಯೋಚಿಸಿ ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಕಂಬಳಿಯೊಳಗೆ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ದಪ್ಪದಪ್ಪ ಮಾವಿನ ಕಾಯಿ ಹಾಕಿ ಸುತ್ತಿಟ್ಟ. ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾಳಿಗೆ ಧೈರ್ಯ ಹೇಳಿ ಒಳಗೆ ಕಳುಹಿಸಿ ಸರ್ವೇಶನಿಗೆ ಬಾಗಿಲು ತೆಗೆಯುವಂತೆ ಹೇಳಿದ. ತಾನು ಕೈಲಿ ಮಾವಿನ ಕಾಯಿ ಹಿಡಿದು ಬಾಗಿಲ ಎದುರು ಕುಳಿತ. ಸರ್ವೇಶ ಭಯದಿಂದಲೇ ಹಿಂದೆ ಹಿಂದೆ ನೋಡುತ್ತಾ ಬಾಗಿಲು ತೆಗೆದ.

ಬಾಗಿಲು ತಳ್ಳಿ ಮೊದಲು ಒಳನುಗ್ಗಿದ ಸತೀಶನ ಮುಖಕ್ಕೆ ರಪ್ಪನೆ ಮಾವಿನ ಕಾಯಿಯೊಂದು ಬಡಿದು ಅಪ್ಪಚ್ಚಿಯಾಯಿತು. ಅವನ ಹಿಂದೆಯೇ ಒಳಗೆ ಬಂದ ಚೆನ್ನಪ್ಪನ ತಲೆಗೂ ಮಾವಿನ ಕಾಯಿ ಬಡಿಯಿತು. ಏನಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಅವರಿಬ್ಬರಿಗೆ ಅರಿವಾಗುಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮಿಂಚಿನಂತೆ ಮುನ್ನುಗ್ಗಿದ ಪಾಪಣ್ಣ ಮಾವಿನಕಾಯಿ ಸುತ್ತಿದ್ದ ಕಂಬಳಿಯನ್ನು ಬಲವಾಗಿ ಬೀಸುತ್ತಾ ಪೇದೆಗಳ ತಲೆ, ಬೆನ್ನು, ಭುಜ, ಹೊಟ್ಟೆ, ತಿಕ ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲೆಂದರಲ್ಲಿ ಬಾರಿಸತೊಡಗಿದ. ಚೆನ್ನಪ್ಪ ಹಾಗು ಸತೀಶ ನೆಲಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದು ನೋವಿನಿಂದ ಚೀರತೊಡಗಿದರು. ಗಲಾಟೆ ಕೇಳಿ ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾ ಹೊರಗೆ ಓಡಿಬಂದು ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ ಪಾಪಣ್ಣನ ಈ ಪ್ರತಾಪವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ನಿಂತಳು. ಚೆನ್ನಾಗಿ ಥಳಿಸಿದ್ದಾದ ಮೇಲೆ ಅರೆಕ್ಷಣ ಸುಮ್ಮನೇ ನಿಂತು ಮಣಿಕರ್ಣಿಕಾಳತ್ತ ನೋಡಿದ ಪಾಪಣ್ಣ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಬಿದ್ದು ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಓಡತೊಡಗಿದ. ಚೆನ್ನಪ್ಪ ಸತೀಶ ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಂಡು ಮೇಲೆದ್ದು ನೋವಿನಿಂದ ನರಳುತ್ತಾ ಆತನ ಹಿಂದೆ ಓಡತೊಡಗಿದರು.

(ಮುಂದುವರೆಯುವುದು)